dimecres, 20 d’abril del 2011

Crítica del disc Lamparetes, d'Antònia Font




De vegades, amb una setmana és suficient per donar per escoltat un disc, sobretot quan és un àlbum dolent. Suficient per dir que ja no vols res més d'ell. Però quan succeeix el cas contrari, com amb Lamparetes, quan un conjunt de cançons és excel·lent, és molt més difícil. Una setmana és poc per degustar el nou d'Antònia Font, un treball que sens dubte, mereix ser escoltat molt temps més. 

dilluns, 18 d’abril del 2011

Entrevista a Mendetz: "Con el segundo disco podríamos haber desaparecido"

De izquierda a derecha: Pablo, Oriol, Stefano y Jan
Mendetz regresan con fuerza después del polémico Souvenir (2009) con un nuevo sencillo, Hap your clands. Es la sorprendente carta de presentación del tercer álbum de la banda catalana, Silly Symphonies. Stefano Macarrone ha hablado con nosotros para explicarnos el boom que vivieron con la primera maqueta, las dificultades que han pasado con el segundo trabajo y lo que nos proponen de cara a este 2011. Nueva etapa, ¿nuevos Mendetz?


Por Sem PONS,



¿Qué significa Hap your clands?


Es un juego de palabras muy tonto que nos ha divertido siempre mucho. Viene de Clap your hands, una expresión que sabe. Y todo nació de un vídeo que se colgó en Youtube de Prince, que no sé si es porque iba muy drogado o bebido, pero que haciendo palmadas no las llegaba a completar. En la furgoneta vimos este vídeo y lo catalogamos como un hap. Nos pusimos en contacto con un joven director y nos ha hecho un videoclip a su medida. Ha inventado toda una historia de esta extraña palmada, que nosotros llamamos no-palmada, o hap.




El videoclip, dirigido por Mario Barranco, se aleja totalmente del estilo al que estamos acostumbrados. No es el típico clip de banda tocando ni nada parecido, es una gran historia de un dios.


Le dimos total libertad a Mario para que ideara una historia, y ha hecho una historia muy emocional y surrealista. Es un dios que interviene en nuestro videoclip para contar su rito a lo largo de la existencia, el hap.  Su misión es difundir este rito y la responsabilidad recae en Prince, ese loco chiflado que no acaba los aplausos. Justo en ese momento es cuando descubre su misión dentro de la humanidad.


Es el primer vídeo de una saga de Silly Symphonies. ¿Qué tenéis pensado con esto? ¿Vídeos de todos los temas? ¿Una historia a seguir?


Nos gustaría que fueran vídeos que vayan saliendo sobre la marcha, que no dependan de una idea preconcebida ni de un hilo conductor. Nos encantaría contactar con más gente que aporte sus ideas, que cada director o participante del proyecto aporte lo que quiera. Ya tenemos preparado el segundo lanzamiento, el segundo silly symphonie, que será un videoclip de animación con otro buenísimo director. Aunque no puedo desvelar quien es. Todo esto nace de una fantasía del grupo, que es lo que más nos divierte y más nos motiva.


De hecho vuestra videografía es un punto determinante de vuestra carrera, ya empezando por Futuresex, vuestro primer single y el "primer vídeo a cero euros". ¿Es vital para la música los videoclips?


Nunca lo ha sido. Tenemos dos discos y sólo tres vídeos oficiales. Esta vez, como hemos llamado al disco Silly Symphonies, en honor a Walt Disney. Y queríamos darle un soporte visual a las canciones. Nos ha salido un disco muy variado y nos gustaría que también fuera igual de variado su parte audiovisual, sobretodo por ese homenaje a Walt Disney.


El estilo que patentasteis, el casio-punk, nos deparó en el segundo disco un cambio de registro importante. Ahora, con el tercero, ¿qué nos proponéis? ¿Una vuelta al sonido del primer disco o una evolución del segundo?


Es en realidad una mezcla de ambos, nos quedamos con lo mejor de los dos. Del segundo mantenemos las influencias más actuales, los giros más pensados. Pero hemos vuelto al sonido de local del primero, 100% orgánico, más directo y eléctrico. Se puede ver que es un disco de estudio, de local, pero con mucha reflexión detrás.


La no-palmada, el nuevo movimiento de Mendetz


Después de dos años con Souvenir a la venta, ¿qué reflexión hacéis de como ha ido todo?


Dentro de lo malo, contentísimos. Porqué podríamos haber, entre comillas, desaparecido. O pegarnos un batacazo mucho más serio. Lo bueno es que seguimos estando en boca de la gente, muchos aún nos siguen. Y en los conciertos no hemos notado apenas ningún cambio, los escenarios y salas donde tocamos siguen llenándose igual, y el apoyo en la red es brutal. En formato físico no hemos vendido tanto como con el primero, pero seguimos muy contentos y con muchas ganas de rodar. La carretera es nuestro sitio favorito.


Seguramente algo que sorprendió a muchos fue ese cambio de registro, algo que dejó desprevenida mucha gente. ¿Os arrepentís, o lo hecho hecho está?


No, no, si de algo estamos orgullosísimos es del segundo disco. Creemos y esperamos que se pueda recuperar dentro de un tiempo, cuando la gente vea que no somos un grupo de un solo sonido. Tenemos un abanico de influencias muy amplio y no solo hacemos casio-punk, sino muchas otras cosas. Dentro de tres o cuatro discos más, Souvenir volverá al lugar que se merece.


Hablando de abanico amplio de registros, una de las canciones que más nos ha sorprendido de vuestro repertorio es la que cantasteis en el Liceu en el concierto de Supernanas. Per te, una balada en italiano. ¿Tenéis pensado meter alguna canción de este registro en algún disco?


Tan tan lenta y tan tan suave, no. Pero fue una experiencia fantástica. Fue una de aquellas ocasiones perfectas para hacer algo completamente opuesto a lo que estás acostumbrado a hacer y cómo no, este tipo de iniciativas nos encantan.


Sorprendía también por ser en italiano, acostumbrados a oíros en inglés. No sé si quizás por raíces también tengáis ganas de moveros más por esos ambientes.


Yo me llamo Stefano Macarrone, tengo familia italiana. Muchos de nosotros hemos crecido con música en italiano. De hecho, nos conocimos en la escuela italiana de Barcelona. Era un pequeño homenaje a esa música italiana.


Otra canción de Silly Symphonies, desde Bandcamp, Creepshow

Justo ahora regresáis de Stuttgart, donde habéis estado los últimos días.


Estás muy informado de todo (risas).


Sí, de todo (risas). No sé qué ocurre últimamente, que bandas como Love of Lesbian, Amaral o Mishima van a ciudades inglesas arrasando. ¿Estamos exportando sonidos ahí? ¿O la gente que viene a veros es gente española que vive ahí?


En nuestro caso, cuando estuvimos en Londres fue una grandísima fiesta española. Sí, es cierto que Europa, y sobretodo Inglaterra, están empezando a abrir sus puertas. Ya no sólo a exportar, también a importar. Sobretodo también con referencias o sonidos latinos. Pero cuando fuimos ahí también fue porque nosotros sonamos a inglés, como una reafirmación de su poder sajón en la música. A Love of Lesbian no sé como les fue, pero es bestial que puedan ir ahí a tocar.


Precisamente Love of Lesbian o Mishima, que empezaron cantando en inglés, cambiaron al castellano y al catalán porque, no sé porqué, aquí no estamos acostumbrados a escuchar artistas nacionales cantando en inglés. ¿Lo percibís también?


Sí, cuesta mucho. Es algo que ya nos estamos acostumbrando, en un par de años será un problema bastante solucionado. La gente de aquí cada vez escucha más música, cada vez hay más oferta. Cada vez somos más catalanes, más españoles, los que estamos cantando en otras lenguas. Se irá normalizando. Y no me preocupa, hasta me parece bien.


Ya terminando, el 30 de abril actuáis gracias al Club Tr3C en Razzmatazz junto a Sidonie, Mürfila y El día de la Barbota. ¿Qué podemos esperar de vuestro nuevo directo?


De momento no es un concierto de presentación, será un par de adelantos y otras canciones antiguas. Y en la gira, lo que siempre hemos hecho. Tocar lo más parecido a un robot pero conservando también el lado más humano de los músicos, tocando a tiempo real y sin nada pregrabado. Intentando animar muchísimas noches e intentar que la gente baile cuanto más mejor. Ese queremos que sea nuestro legado.


Cuando salisteis por primera vez, sobretodo por el boom del BAM, mucha gente se apuntó a vuestros conciertos y la cosa creció rápido. Luego con Souvenir tampoco es que bajara, pero se mantuvo, no siguió creciendo. ¿Qué tenéis pensado para este tercer disco? ¿Visos de crecer o tan solo fijados en mantenerse?


Lo que tenemos claro es que, lo que fue atípico fue lo del primer disco. Lo del segundo fue una evolución lógica de nuestro estatus. Lo extraño fue que con una maqueta tocáramos en festivales muy grandes o en el BAM ante 16.000 personas. Estamos muy contentos de haber mantenido la confianza de la gente, que siga viniendo a los conciertos. Con que todo siga igual, será un gran éxito.

dilluns, 11 d’abril del 2011

En el río, lo más nuevo de Vetusta Morla

Escucha aquí su nueva canción (Foto: Álvaro León)

Mapas es el título escogido para el segundo álbum de Vetusta Morla, un trabajo esperadísimo que verá la luz el próximo 3 de mayo. Esta mañana, por sorpresa (aunque medianamente esperada), se han lanzado de lleno al torbellino de la popularidad. Primera canción después de un merecido descanso, En el río, estrenada tanto en la radio como en su página web. Aún sin saber si será el single de presentación o no (que por la proximidad de la fecha del disco sería lo esperable), desgranamos su nueva propuesta.





Ya está, no han necesitado grandes mecanismos de promoción, ni nada de bombos y platillos. Sus seguidores ya se han encargado de extender la noticia como la pólvora por las redes sociales, y a pocas horas de haber salido el nuevo tema, ya todo el mundo lo sabe. Y que empiece la jauría de ataques de todos aquellos que lo estaban deseando, y la defensa a ultranza de quienes siguen apostando por ellos. Como muchos otros, han traspasado con sobrada ventaja las metas y los límites del público indie, y se permiten llenar salas tantos días como quieran. Y cualquier festival que se precie va a pegarse por tenerlos de cabeza de cartel. 


En casos como este, cuando unos simples y llanos tres minutos de melodía y voz se convierten en algo tan esperado, no hay lugar para la perspectiva. Ni para la prudencia, ni para la indiferencia. "Ey, ¿te gusta lo nuevo de Vetusta Morla?". O sí, o no. La relativa sorpresa que nos han dado nos ha permitido evadirnos de esa angustiante cuenta atrás típica de cualquier macro-promoción, ha salido en nuestro muro o en el TL y le hemos dado una escucha. No sabíamos qué preparaban ni teníamos suficientes detalles como para imaginar qué nos depararía la banda con sus nuevas canciones.


¿Y qué deparan? Por ahora, continuidad, no hay mucho de diferente. En el río podría ser una canción del anterior álbum. La voz de Pucho sigue sonando como siempre (para muchos, como los ángeles... para otros, todo lo contrario), y la música sigue en el mismo tono que les ha catapultado al éxito. Habrá quien prefiera que mantengan el sonido y habrá quien pida a gritos innovación. Que aunque se palpa, no se hace notar todo lo que debiera. Tal vez las destacadas referencias a la mitología griega de su letra serán el puntal de las críticas, pero es algo que Vetusta Morla ya debe imaginar. 


Por nuestra parte, encantados de que regresen así sin avisar, con una canción que hará las delicias de muchos, y con un disco (Mapas) que saldrá en formato digital el 3 de mayo (días, quedan días). Una buena razón -una más de las mil que podríamos enumerar- para ir a los conciertos de la nueva gira de Vetusta Morla, empezando por Argentina, pasando por el SOS de Murcia y recalando tres noche en Barcelona.


La cosa está que arde. Y a ti, ¿qué te ha parecido?

dimarts, 5 d’abril del 2011

Standstill mejor acompañados que nunca con la Bonaparte Ensemble

Standstill (Foto: Montse Martín)


La banda capitaneada por Enric Montefusco sigue presentando en directo su último trabajo de estudio, Adelante Bonaparte, un trío de discos que se reúnen bajo un mismo concepto. Probablemente conceptual es la palabra que más define la obra de Standstill. Y precisamente el concepto que han ideado con su nuevo álbum se ha explotado, maximizado y llevado al límite con su aclamado Rooom.


Pero hoy queremos hablar de otra propuesta del grupo catalán. Y es que Rooom tiene una ventaja que puede tornarse desventaja según se mire: es un espectáculo que sólo contiene canciones de Adelante Bonaparte, que si bien ha sido un disco muy bien recibido por crítica y público, puede parecer insuficiente encima de un escenario. Así que Standstill llevan de nuevo canciones de todos sus tiempos a pie del escenario, para deleitar a su público más fiel. Y que mejor que hacerlo acompañado de los mejores, sacando la artilleria pesada para impresionar al personal, con la Bonaparte Ensemble.

Autumn Comets (Foto: Montse Martín)

El pasado viernes fue la noche que el Palau de la Música Catalana vivió con magia un concierto espectacular a todas luces. Fue precedido por los noveles Autumn Comets, grupo que nos llamó especialmente la atención por su relación estilística y profesional con Micah P.Hinson. Pero el público esperaba el poder de Standstill encima de ese enigmático y poderoso escenario. Ante ese demoledor miedo escénico que aparece en un sitio tan emblemático.

Todos de pie dio el pistoletazo de salida a un concierto intenso, sobretodo en emociones. El respetuoso público no empezó a animarse hasta Adelante Bonaparte II, un himno que era inevitable corear al son de Enric Montefusco. Hasta ese entonces, ninguno de los allí presentes tuvo el valor de romper el silencio de la sala, motivado por la fascinación con la que escuchábamos unas canciones que sonaban mejor que nunca. Sobretodo, por el rotundo cuarteto de cuerda o las percusiones protagonizadas por un más que ilusionado Pau Vallvé. Ver sus caras de felicidad ante esos majestuosos focos fue el punto determinante para crear y mantener la magia durante toda la noche. Y es que los juegos de luces hicieron brillar más que nunca el Palau (algo que el público agradece y los fotógrafos salvan de la mejor manera que saben).

Uno de los momentos más emocionantes del concierto fueron los primeros acordes y las primeras palabras que sonaron de Cuando ella toca el piano. Enric Montefusco más emocionado y agradecido que nunca, destacó por su versátil voz. Estaba pletórico, tanto que le jugó una mala pasada en el dificilísimo Porque no me llamas a estas horas. Pero se lo perdonamos, ahí ya se lo perdonábamos todo, rendidos a su energía. 

Standstill (Foto: Montse Martín)

Los bises arrancaron con una reversionada (destripada y remozada completamente) What Thruth?, que puso al público en pie. Algo que se volvió a repetir al acabar el concierto, con todo el público ya coreando sin pudor Adelante Bonaparte I, sabiendo que habían sido partícipes de una noche perfecta. 

Una experiencia muy distinta a Rooom, en la que Standstill volvió a apostar por un directo desnudo y cara a cara con el público, pero mejor acompañados que nunca de un espectacular juego de luces y una banda que muchos esperamos ver de nuevo reunida encima de un escenario. 

Standstill (Foto: Montse Martín)

dissabte, 2 d’abril del 2011

Entrevista a Manel: "Nos queda un poco grande el Palau Sant Jordi"

Roger Padilla, Guillem Gisbert, Martí Maymó y Arnau Vallvé

Sí, volvemos a hablar de Manel. Esta semana ha estado convulsa para ellos. Siguen siendo número 1 de las listas de ventas española con 15.000 copias despachadas del 10 milles per veure una bona armadura, y siguen promocionando el álbum a la vez que lo presentan en sus primeros directos de la temporada. Están agotados pero ilusionados. Hablamos con Roger Padilla sobre su éxito, sobre la expectación, las críticas y el ya famoso bulo del Palau Sant Jordi.



Manel ha estado tema de portada en periódicos, radios y televisiones con vuestro nuevo trabajo. También en Internet tenéis una presencia importante y muchos ya dicen estar cansados de veros por todas partes. ¿Tenéis miedo a morir de éxito?

No, no nos preocupa. Es lo que pasa cuando sacas un disco, estás dos semanas de promoción con entrevistas y tal, pero esto se acaba rápido. Ahora me estás entrevistando y dentro de un rato no.

Un número 1 en las listas de ventas españolas del que se ha discutido mucho. Solo el 5% de los 15.000 discos vendidos han sido comprados fuera de Catalunya. ¿Vosotros notáis estar en este nivel estatal?

No, no. Lo supimos hace poco y nos sorprendimos, y estamos contentos, pero no le damos muchas vueltas a todo esto.

Si habréis notado que público que no entiende el catalán se esté fijando en vosotros, e incluso habéis transcrito al castellano las letras en la página web.

Sí, en ese sentido sí. Recibimos muchos mensajes de gente que dice que nos escucha, y estamos muy contentos.

Muchos os están comparando ya con Serrat o Llach, por este número 1 en ventas en catalán. ¿Qué les dirías a todos los que os ponen al mismo nivel que estos pesos pesados de la música catalana?

Pues que no lo hagan. Que nos da cierta vergüenza cuando nos comparan con gente así. Somos cuatro chicos que hacemos canciones y ya está. Supongo que las cifras que vendieron ellos no tienen nada que ver con las nuestras, aunque fueran otros tiempos.

Los de ahora también son tiempos difíciles como para conseguir que 15.000 personas hayan ido a compraros un disco en las tiendas.

Se nos escapa de las manos, nosotros nos preocupamos en hacer las canciones. Una vez se publica el disco ya no lo controlas. Ahora hacemos promoción, entrevistas y cosas así. Pero no sabemos como hacer para que alguien nos compre un disco, de eso no tenemos ni idea.

Dicen las malas lenguas que uno de los motivos por el que habéis vendido tanto es porque ha sido un disco muy protegido que ni tan siquiera está en Spotify, como una estrategia para vender un poco más. ¿Porqué no está en Spotify aún?

No lo sé, no lo llevo nada yo. No sé porqué no lo hemos colgado. Yo pensaba que sí estaba colgado, al menos la idea es colgarlo. Supongo que son cosas que suelen tardar un poco, pero sí lo colgaremos.

Si hablamos de vuestro nuevo disco, 10 milles per veure una bona armadura, es un trabajo más complejo. Melodías atrapantes y letras costumbristas por igual, pero menos ukelele y más programación, preparación y orquestración. ¿Os pedía el cuerpo un paso adelante?

No fue premeditado el quitar el ukelele o añadir otra cosa. Simplemente fuimos haciendo canciones y vimos que en según qué canciones el ukelele no entraba, no quedaba bien, y en otras sí. Inconscientemente vas probando cosas nuevas que no has hecho hasta ahora y también inconscientemente te repites en algo porque seguimos siendo las mismas cuatro personas que hicimos el primer disco.

Mucha gente se pregunta si la gente de la que habláis, como Olga, Miquel o Ignasi, existen de verdad.

No, no (risas). En el caso de la canción de El Miquel i l'Olga han tornat es en respuesta a una canción de Espadamaceta que se llama Al Miquel l'ha deixat l'Olga. Es un amigo nuestro y mira, cuando terminamos la canción aún no tenía título y este nos hizo gracia, y fue una forma para que se entendiera un poco más. 

Son canciones que la gente acaba queriendo, vosotros sois muy queridos ya por el público. Hasta el extremo de estar completamente en el punto de mira, y mientras esperábamos vuestro segundo disco muchos nos volvimos muy exigentes y ya pensando si ibais a mejorar o a empeorar. ¿No os ha dado miedo haber puesto el listón tan alto con el primer disco?

No podemos controlarlo ahora. Con el primer disco sí pudimos, era más fácil porque partíamos de cero y no tienes nada. En este caso sabemos que ya tenemos un disco. Por ejemplo, las entradas de los conciertos que hacemos ahora, que salieron a la venta antes de sacar el segundo disco, se han vendido sin duda gracias al primero. Es lo único que teníamos. Y esperemos que el segundo también guste.

Estuvimos en el concierto sorpresa de la sala Salamandra en l'Hospitalet y vimos un concierto más preparado, más ensayado. Guillem estaba menos hablador y todo sonaba como más profesional, dejando un poco de lado la naturalidad. ¿Es por el miedo a enfrentaros a las exigencias del público?

No nos da miedo el público, además que ese primer concierto fue casi un ensayo público.

¿Qué puede esperar la gente que vaya a veros en los directos de la gira?

Presentamos las canciones del segundo álbum y también rescatamos algunas del primero. Y que no esperen a escucharlo como el disco porque seremos sólo nosotros cuatro intentando hacer las canciones y procurando que sea un concierto entretenido.

Ya trasladándolo fuera de Catalunya, en sitios como el SOS de Murcia o en el Teatro Lara de Madrid, ¿cómo trasladáis el directo y vuestras canciones ante gente que no entiende el catalán?

Ya hicimos conciertos anteriormente por ahí y no nos lo hemos planteado de ninguna manera. Obviamente cuando nos dirigimos al público lo haremos en castellano, igual que hablamos en inglés cuando estuvimos en Inglaterra. Pero el espectáculo es el mismo.

Ahora que está tan de moda hablar de la nueva escena catalana, se comenta acerca de un macro-concierto vuestro junto a Antònia Font y Mishima. ¿Es el momento del punto álgido de esta generación?

Este concierto que yo sepa no existe, pero si pasa sería bonito. Pero nos queda un poco grande el Sant Jordi, de momento vamos haciendo. Hacemos lo que nos apetece por ahora, iremos cogiendo rodaje con las nuevas canciones, tocarlas y que salga bien.